برف صبحگاهی

خیلی طول کشید یا شاید همون یک دقیقه ای بود که داشتم به برف ها نگاه می کردم که آدم ها مثل دونه های برف سفید و بی همتان آدم ها مثل برف های سرد و یخ زده ، مسیر عمرشون کوتاه و آروم اما انگار سال ها تا به زمین خوردشون طول میکشه و مسیر تبدیل طبیعتن، یکی از همین روز های زمستون بود که حس کردم چه قدر دنیا بی شکل و منعطفه... و ما همگی مسیر تبدیل طبیعتیم 

نگاه

نشستم به صفحه ی گوشی که هر دفعه بهش نگاه می کنم نگاه میندازم و نگاه میندازم و آهنگ پلی شده بیشتر توی مغز استخونم رسوخ میکنه بی تابی درد پوچ گرایی همه به ذهنم هجوم میارن . "تقصیر" کلمه ی نا مفهومی شده که دلم نمی خواد موشکافیش  کنم . من دیگه گریه هم نکردم حتی ، دست از تلاطم برداشتم فقط بیشتر روی آهنگ تمرکز می کنم به تصورات بی سر و تهی که توی سرم پیچ و تاپ می خورن به چشم یک موجود خارجی که احراز هویت کرده و مثل همیشه تشنه ی جنگیدنه و من فقط با لبخند بغلش می کنم 

باید پذیرفت که خیلی چیزا پذیرفتی نیست پس جنگیدن برای فهمشبی معناست 

آدم ها

من فقط می دونم آدم ها تصادفی تبدیل به این چیزی که الان هستن نمیشن  پشتش یه اتفاق کوچیک ، یه احساس مخفی، یه لبخند ساده ی رهگذر،صدای تق تق شکسته شدن قلب یا تیک تیک ساعت دیواری حتی!

آدما ها صد سال تبدیلشون توی یک ثانیه ی کوچیک جم شده

قهوه

مثل همه ی روزای دیگه نبود 

ساعتم زنگ نخورد ، خودم اگه میخواستم شاید تا ۱۱ می خوابیدم ولی بوی نم که از لا به لای درز پنجره میومد نشونی بارون ناخونده بود که دلم می خواست برم ببینم به قول سارا از اون بارونایی نبود که خوش حالت کنه ، تنها بودن توی خونه حس آرامشو  دو چندان می کرد هر چند شب قبلش کابوس ناخود آگاهم بوی آرامش نمی داد ولی وقتی با اون قیافه ی نا آشنا توی آینه بر خوردم و یه آب به سر و صورتم پاشیدم و زیر شیر جوشو روشن کردم تا تنها و تنها خوش حالی همیشگی اول صبحم یعنی قهوه رو درست کنم حالم خیلی بهتر شد.

هر روز برام مثل یادآوری خوب شدنمه 

من بهتر میشم ...